VASİYETNAME

Bir gün ölürsem-Ki öleceğim elbet-
Taş değil,
Bir çınar dikin başucuma.
Sevmedim taşları oldum olası
Soğuktur, ölümü sayıklar boyuna.
Bir gün ölürsem-Ki bu ara yok hevesim-
Adım kazınsın taşa değil o ağaca
Çocuğu yoktu, bir çınarı büyüttü desinler.
Etiyle, kemiğiyle, kanıyla.
Gökyüzüydü anası, emzirdi desinler.
Güneşiyle, havasıyla,
Işığıyla, suyuyla.
Ki çocuğum olsaydı,
Adı mavi olmalıydı
Bir çınar gibi tantanalı
Gökyüzüne nazır, mağrur ve hür.
Uzatmalı ellerini,
Koymalı yüreğini gerekirse
İyiden ve kötüden
Güzelden ve çirkinden
Ölümden ve benden öteye.
Bir gün ölürsem- Ki öleceğim elbet-
Aynı şarkının nakaratı
Kulağımda: "Sabret gönlüm sabret "
Sabretmek ve seyretmek insanları
Film gibi ve tüm mahlûkatı
Hepsinde dert aynı, aynı tasa
Hep yaşamak telaşında,
Katıksız kaygıda
Bir çınar dikin diyorum, başucuma.
Telaşsız, tarafsız, hesapsız.
Şahit olsun tüm insanlığa.

Kim düşünmemiştir bir gün öleceğini? Herkes düşünür elbet. Kimi korkarak kimi umursamaz bir edayla. Çok azımız coşkuyla ölecek kadar cesurdur. Ya sen nasıl bir ölüm hayal edersin? Hiç düşündün mü? Ontolojik sancıların kıvrımlı yollarını geçmeden büyümez insan. Ve büyükmezse ölmeyi de düşünmez.